دیجیتال نومادها

فیلم مستند “علف-1925” ساخته مریان کوپر و ارنست بی. شودزاک(Grass: A Nation’s Battle for Life) به کوچ طایفه بابااحمدی از بختیاری ها می پردازد؛ این فیلم از جمله نخستین فیلم های مردم نگاری است که ساخته شده است. تا کنون نیز موضوع عشایر دست مایه فیلم و مستند های بسیاری شده است؛ برخی تبلیغی و سطحی و برخی فاخر و با معنی!

وجود المان ها و عناصر بصری از طبیعت و زندگی به ظاهر آزاد و رها در میان کوه و دشت، استقلال و … بسیاری چیزهایی دیگر این فرهنگ و زندگی را مناسب برای آزمون هنری کرده است اما در ورای این زندگی، مجموعه ای از نیازهایی سازماندهی سریع، همکاری بدون تعلل، زمان سنجی و برنامه ریزی به موقع نهفته است که لازمه زندگی عشایری و کوچ است؛ دلاوری و سلحشوری هم جایی از این زندگی است!

نویسنده نمی داند عشایر کجای زندگی هستند! وضع فعلی و آینده آن ها چگونه خواهد شد؛ احتمالاً این سبک زندگی در آینده ایران فرو کش خواهد کرد؛ علت این پیش بینی گسترش امکانات، فرصت های بهتر شغلی، توسعه مسیرهای ارتباطی، توسعه فن آوری و بهره وری در حوزه هایی است که جلوتر از سازوکار کوچندگی هستند.

این روزها خانه به دوشی و کوچ، مظهری در زندگی تحصیل کردگان لبه فن آوری یافته است؛ نسلی که مایل به مدیریت شدن و هدایت با اندیشه های رهبر و مدیر سازمان نیستند؛ این گروه مهارت خود را می فروشند؛ هر جا که باشد. شبکه های اجتماعی به آن برای برند سازی شهصی کمک می کند و شبکه سازی حرفه ای است که در آن مهارت پیدا کرده اند.

دیجیتال نومادها یا کارکنان کوچنده زنان و مردان فن اوری هستند که دانش خود را در سفر می فروشند . آنها از این راه هزینه ی خود را تامین می کنند و از زندگی خود لذت می برند؛ رها  آزاد  مستقل  بدون مافوق !

همزمانی کار از منزل، دوری کاری، فعالیت مستقل و آزاد کاری با این رویکرد که جزئی تر و محدود تر است بسیار معنی دار می نماید.

وابسته نبودن به مکان و گاهی مقید نبودن به زمان برای گروهی لذت بخش تر است.

برخی متقاضیان کار هم نسبت به خرید خدمت از آن ها راضی ترند؛ کار کردن با نیروهایی دانشی دشواری های خود را دارد؛ آن ها گاهش سرکش می شوند و عموماً انتظاراتشان در بالای نمودار انتظارات مزایای شغلی است؛ این شیوه خرید خدمت شرکت ها را از پیش بینی ها جورواجور آزاد می کند و کمتر نیاز به رزومه خوانی و تحلیل سوابق را دارند(البته این دیدگاهی مطلق نیست!)

اما محدودیت هایی هم برای هر دو سوی این معادله وجود دارد. کوچنده ها در برنامه های مدون نمی گنجند پس ابزاری موقت و گوشه برای زمان نیاز و ضرورت هستند که با این حساب فرصت های آن ها محدودتر است؛ حمایت هایی معمول سازمانی در مورد این گروه صدق نمی کند و در صورت پوشش آن ها توسط همگنان، مجدداً فعالیت سازمانی برجسته می شود.

مطالعه این نوع فعالیت با گسترش مستقل کار کردن و برون سپاری شرکت ها به نظر جزء مطالعات هیجان انگیزی است که می تواند دید خوبی به مدیران منابع انسانی بدهد.